امروز در فضا: وویجر، 2 اورانوس را پشت سر گذاشت
به گزارش وبلاگ بروز، 24 ژانویه 1986، فضاپیمای وویجر- 2 ناسا در کنار اورانوس پرواز کرد؛ این اولین باری بود که فضاپیمایی از اورانوس بازدید می کرد. فضاپیمای دوقلوی آن، وویجر- 1 قبل انحراف از منظومه شمسی، تنها تا زحل پرواز کرد.
نزدیک ترین پرواز به اورانوس در 24 ژانویه 1986 رخ داد؛ زمانی که وویجر- 2 به فاصله 81500 کیلومتری از ابر سیاره رسید.
24 ژانویه 1986، فضاپیمای وویجر- 2 ناسا در کنار اورانوس پرواز کرد؛ این اولین باری بود که فضاپیمایی از اورانوس بازدید می کرد. فضاپیمای دوقلوی آن، وویجر- 1 قبل انحراف از منظومه شمسی، تنها تا زحل پرواز کرد.
وویجر- 2
در بین کاوشگران ساخته دست بشر، هیچ کدام به میزان دو سفینه وویجر نتوانسته اند دانسته های ما از منظومه شمسی را بالا ببرند.
وویجر- 2 در 20 اوت 1977 به وسیله ناسا پرتاب شد. هدف آن مطالعه سیاره های خارجی منظومه شمسی و بعلاوه فضای میان سیاره ای بود. مأموریت ثانویه فضاپیما آنالیز و مکان یابی مرز های منظومه شمسی شامل کمربند کویپر، هلیوسفر و فضای میان ستاره ای بود.
این فضاپیما شانزده روز پیش از وویجر- 1 به فضا پرتاب شد، اما به علت داشتن مسیر متفاوت که درنهایت پرواز کناری اورانوس و نپتون را ممکن می ساخت، به وسیله همتای خود وویجر- 1 پشت سر گذاشته شد.
وویجر- 2 نخستین میزان گیری مستقیم چگالی و دمای پلاسمای بین ستاره ای را گزارش کرد و تصاویری از مشتری و قمر های آن، یعنی آمالتیا، آیو، کالیستو، گانیمد و اروپا را به زمین مخابره کرد.
تصویری از کالیستو در فاصله یک میلیون کیلومتری
این کاوشگر حین عبور از پشت زحل، با ارتباط رادیویی خود جو فوقانی زحل را برای جمع آوری اطلاعات در خصوص مشخصات دما و چگالی اتمسفر آنالیز کرد.
پس از عبور از زحل، پلتفرم دوربین وویجر برای مدت کوتاهی قفل شد و برنامه های مأموریت به اورانوس و نپتون به خطر افتاد؛ اما مهندسان مأموریت توانستند این مشکل را رفع نمایند و کاوشگر توانست به ماجراجویی خود در منظومه شمسی ادامه دهد.
پرواز کنار اورانوس
نزدیک ترین پرواز به اورانوس در 24 ژانویه 1986 رخ داد؛ زمانی که وویجر- 2 به فاصله 81500 کیلومتری از ابر سیاره رسید و اولین و تنها عکس های نزدیک از این سیاره را گرفت. در طول این پرواز، وویجر- 2 حلقه های اطراف اورانوس را آنالیز و یازده قمر از 27 قمر شناخته شده آن را کشف کرد.
این 11 قمر تا آن موقع ناشناخته به جای مانده بودند؛ کردیلیا، افلیا، بیانکا، کریسیدا، دزدی مونه، ژولیت، پورتیا، روزالیند، بلیندا، پاک و پردیتا.
طول یک روز در اورانوس که به وسیله وویجر میزان گیری شد، 17 ساعت و 14 دقیقه است. کاوشگر بعلاوه دریافت که میدان مغناطیسی اورانوس برخلاف سایر سیارات، با محور چرخشی خود همسو نیست.
وویجر- 2 پس از این بازدید به سوی نپتون و فراتر از آن پرواز کرد. این فضاپیما پس از آنکه اطلاعاتی از نپتون در اختیار ما گذاشت، به سوی فضای میان ستاره ای پرواز کرد و از منظومه شمسی خارج شد و حالا ناسا از آن برای کشف منظومه شمسی در فراسوی هلیوسفر استفاده می نماید. در دسامبر 2018، دانشمند پروژه وویجر، ادوارد سی استون گفت که وویجر- 2 در 5 نوامبر 2018 به فضای بین ستاره ای رسیده است.
مسیر وویجر- 2 از زمین تا نپتون و فراتر
انتظار می رود در سال 2023، وویجر- 2 از پایونیر- 10 عبور کند و به دومین فضاپیمای دورتر از خورشید تبدیل گردد.
منبع: دیجیاتو
منبع: فرادید