درباره رافائل سانزیو - وبلاگ بروز

به گزارش وبلاگ بروز، رافائل سانزیو یکی از چهره های هنری پیشتاز کلاسیک دوره اوج رنسانسِ ایتالیا به شمار می رود که بیشتر به خاطر نقاشی هایی که از مریم مقدس کشیده، شهرت دارد. وی به همراه میکل آنژ و لئوناردو داوینچی، سه گانه استادان عظیم دوران خود را تشکیل می دهند.

به گزارش ، رافائل بدون شک یکی از نام آورترین هنرمندان عصر رنسانس ایتالیا محسوب می گردد. او نقاش، پیکره تراش و معماری برجسته بود که آثار با ارزشی را از خود به یادگار گذاشت. علت مشهور بودن وی، آثار اوست که بیشتر به دلیل نبوغ خاص او در به کارگیری ماهیت نور، سایه و همچنین عمق و بعد در نقاشی است. نام کامل او رافائل سانزیو است و در تاریخ هنر به رافائل سانزی نیز شهرت دارد.

رافائل سانزیو که بیشتر با اسم کوچکش رافائل شناخته می گردد، نقاش و معمار ایتالیایی دوران اوج رنسانس است. او با آنکه به شدت تحت تاثیر لئوناردو داوینچی و میکل آنژ بود، سبک خاصی را پدید آورد که بیان آرمان های هنر رنسانس پیشرفته را به روشنی بیان می نماید. او علاوه بر اینکه هر هنر دیگری را می آموزد به نیروی ابتکار و حکمت خود نیز می اندیشد؛ آنچه را که بهتر می توانست به کار می برد و جذب می کرد و گرایش کلاسیک روزگار خود را به قالب تبدیل می ساخت.

او به طرز خستگی ناپذیری با روحیه هنر کلاسیک کار می کرد. گوته شاعر و منتقد پرآوازه آلمانی، درباره رافائل گفته است که او مجبور به تقلید از یونانیان نبود چرا که خود را مانند یونانیان احساس می کرد. او با همراهی میکل آنژ و لئوناردو داوینچی، سه گانه استادان عظیم دوران خود را تشکیل داده است.

رافائل در ششم آوریل 1483 میلادی در شهر اوربینو به دنیا آمد و تا دوران نوجوانی در همان جا ساکن بود. پدرش جیووانی سانزیو در بارگاه فدریگود مونتفلترو به عنوان نقاش کار می کرد. ذوق زیبایی شناسی پدر در کنار طبع شعری که داشت باعث شد تا تربیت رافائل از همان شروع با هنر آذین بسته گردد. رافائل در دوران کودکی، اصول مقدماتی نقاشی را از پدر آموخت، اما عمر این آموزش چندان به طول نکشید و او بعد از آنکه مادرش ماجیا در 1491 میلادی درگذشت، پدرش را نیز 3 سال بعد از دست داد و بدین شکل سرپرستی اش از 11 سالگی به عمویش بارتلولومئو سپرده شد.

بعد از مرگ پدر با حمایت های عمویش به شهر پروجیا در نزدیکی محل سکونتش مسافرت کرد و با پیتروپروجینو آشنا شد. پروجینو از نقاشان مشهور و نامی آن روزگار بود که در واتیکان خدمت می کرد. به مدت 10 سال، رافائل اصول استفاده از ماهیت نور و سایه و همین طور عمق و پرسپکتیو را از پروجینو آموخت. نبوغ هنری او و ممارست در یادگیری فن نقاشی، وی را از استادش نیز به پیش انداخت.

نخستین سفارش حرفه ای اش را در زمانی که تنها 20 سال داشت از کلیسای سنت نیکلاس گرفت. تکمیل این اثر با نام ازدواج ویرجین یکسال به طول انجامید. متاسفانه این نقاشی در زلزله 1789 میلادی صدمه دید. در این نقاشی می توان مهارت رافائل را در به کارگیری پرسپکتیو در جهت پویایی کل اثر مشاهده کرد.

رافائل در 1504 میلادی به فلورانس نقل مکان کرد. این شهر در آن موقع محل تجمع بسیاری از مشهورترین هنرمندان دوران نوزایی هنر بود. او ابتدا شاگرد میکل آنژ شد و توانست تحت نظارت وی به پیچیدگی ها و رموز آناتومی بدن انسان پی ببرد.

رافائل، سپس سال هایی را در کنار لئوناردو داوینچی گذراند. این استاد عظیم به شاگرد جوانش علم و فیزیک سایه روشن را به بهترین شکل آموخت. آشنایی او با فرابارتو لومئو خالق اثر خانواده مقدس نیز سبب ارتقای دانش هنری اش شد. اقامت در فلورانس، رافائل را در بطن پویای جریانات هنری آن موقع قرار داد و دیری نپایید که خود توانست به یکی از شاهرگ های این جریان بدل گردد.

رافائل در کنار داوینچی و میکل آنژ سه گانه استادان عظیم دوران خود را تشکیل می دادند.

دلیل مشهور شدن رافائل بیشتر به خاطر خلق مجموعه آثاری با عنوان مدونا است. او نخستین نقاشی بود که توانست چهره حضرت مریم (س) را در نقش زنی زمینی، دوست داشتنی و دلسوز انسان ها به تصویر بکشد. تصاویری که تا پیش از او به موضوع حضرت مریم (س) پرداخته بودند از ایشان تصویری فرازمینی، فرشته گونه و به دور از ماهیت انسانی را به مخاطب عرضه می کردند. مشهورترین اثر رافائل در مجموعه مدونا تابلوی مدونای گلد فینچ است که در 1506 میلادی خلق شد و تصویری مهربان و انسانی از حضرت مریم (س) را به نمایش می گذارد.

او پرتره درباری را در 1515 میلادی نقاشی کرد و علاقه زیادی را به پرتره نگاری نشان می داد او پرتره های مشهور بیندوآلتوویتی، بالداساری کاستیلیونه و لادنا ولاتا را به تصویر کشیده است.

رافائل سانزیو هنرمند کلاسیکی بود که اعتقاد داشت که انسان در اخلاق و دیانت می تواند به حد کمال برسد، او تابلو هایی را نیز با استفاده از روغن بر روی چوب کشید. وی روی آثار لئوناردو، مایکل آنجلو و فرابارت دنیئو مطالعه کرد و سایه روشن، آناتومی و ایجاد هیجان در بیننده، را از آن ها آموخت.

رافائل از جمله نوابغ نقاشان دوره رنسانس به شمار می رود و عظیم ترین طراح دوره رنسانس است به طوری که تا 1900 میلادی نقاشان را تحت تأثیر خود قرار داده بود.

او مردم را وادار کرد که وقتی به نقاشی هایش نگاه می نمایند به فکر هویت وجودی خویش بیفتند. رافائل احساسات واقع گرایانه را وارد کار نقاشی اش کرد و دید مردم را به هنر تغییر داد. رافائل زندگی را می کشید. او نقاشی است که پرتره ها را با کوچک ترین جزئیاتش به روی صفحه می آورد. او شیوه فکری مردم را نسبت به مریم مقدس تغییر داد و به کشیدن موضوعات احساسی می پرداخت و بدین گونه دنیای هنر را دچار تحول کرد به طوری که اگر یک آنالیز جامع بر روی آثار هنری رافائل داشته باشیم، نشانه هایی را از هارمونی و روشن بینی واقع گرایانه در آثارش می بینیم.

رافائل نگاهی به سبک معماری روم باستان در نقاشی ساختمان ها داشت. موضوعاتی را انتخاب می کرد که به روزگار باستان مانند زمان افلاطون و سقراط بازمی گشت. چهره های کشیده شده در تابلو های او عضلانی، خیالی و پر از احساس و حرکات اشاره نماینده بودند که در کنار حقیقت گرایی به چشم می خورد. او در مدت زندگی کوتاه خود دوره کاملی از نوع دوستی ایتالیایی را به صورت خلاصه و منسجم بیان نمود، بسیاری از مورخان هنر بر این اعتقاد هستند که آثار او فقدان آن نیروی پویایی آثار لئوناردو یا میکل آنجلو است، اما به هر حال با وجود این که به اندازه آنجلو و لئوناردو زندگی نکرد، اما در تمام اوقات هم رده آن ها و در زمرهٔ یکی از عظیم ترین نقاشان دنیا جای گرفت.

مصائب مسیح در جهت گلگتا، نام اثری است در ژانر هنر دینی از رافائل در حوالی 1516 میلادی که آخرین ساعات زندگی عیسی مسیح را به تصویر کشیده است. این اثر اکنون در مالکیت موزه دل پرادو قرار گرفته است.

رافائل در اوج دوران درخشش و محبوبیت خود و مصادف با 1508 میلای به دعوت پاپ جولیوس دوم به واتیکان فرا خوانده شد. این دعوت برای رافائل 25 ساله یک فرصت محسوب می شد و در مدت زمانی که در واتیکان بود، توانست به خوبی از آن استفاده کند. رافائل انسانی محجوب، نیک سیرت و احساساتی بود و تمام این خصائل در کنار مهارت شگفت انگیزش در خلق نقاشی، وی را به چهره ای محبوب و دوست داشتنی در دستگاه کلیسا تبدیل ساخت.

مجموعه آثاری که از وی در بنا های واتیکان باقیمانده شامل دیوارنگاره ای مشتمل بر داستان های انجیل، قانون و عدالت الهی، فلسفه و ادبیات است. با درگذشت پاپ در1513 میلادی پاپ لئو دهم یکی از اعضای خاندان مدیچی به رهبری رسید. علاقه پاپ جدید به هنر نقاشی باعث شد تا حمایت کلیسا از رافائل نقاش بیش از پیش گردد. او در این مدت به چهره نگاری بعضی از کاردینال ها و همچنین طراحی بعضی فضا های داخلی ساختمان های واتیکان پرداخت.

پاپ ژولیوس دوم اثر رافائل

زندگی هر مخلوقی سرانجامی دارد و برای رافائل این سرانجام خیلی زود فرا رسید. او هیچ گاه ازدواج نکرد و تمام لحظات عمرش را در خلق آثار هنری سپری کرد. رافائل در آدینه پاک مصادف با جشن تولد 37 سالگی اش دیده از دنیا فرو بست.

منتقدان و کارشناسان هنری بر زنده بودن طبیعت و فیگور های نقش شده در آثار وی اتفاق نظر دارند و این همان ویژگی هنر اوست: دمیدن روح در رنگ، نور، سایه و خلق نقاشی های زنده بر بوم.

منبع: ایرنا