ممکن است زمین روزی به سیاره ای سرگردان تبدیل گردد؟ - وبلاگ بروز

به گزارش وبلاگ بروز، زومیت نوشت: در پانصد میلیون سال آینده، دمای بالای خورشید زمین را به سیاره ای داغ و کشنده تبدیل می نماید؛ اما راه نجات از این سرنوشت مرگبار چیست؟

در حدود پنج میلیارد سال آینده، خورشید خواهد مرد، با این حال دما و درخشش خورشید با بالا رفتن سن، افزایش خواهد یافت به گونه ای که در حدود 500 میلیون سال آینده، زمین از خورشید داغ و درخشان در امان نخواهد بود. اما آیا راهی برای نجات سیاره زمین از این سرنوشت مرگبار است؟

به نوشته اسپیس دات کام، راهی برای نجات زمین وجود دارد. نوادگان آینده ما می توانند انرژی لازم را از مدار سیاره مشتری بدزدند و آن را به زمین بدهند؛ اما اگر یک جای کار اشتباه پیش برود، دنیا ما به سیاره ای سرگردان تبدیل خواهد شد.

زمین برای بیش از 4 میلیارد سال در مدار خود ثابت بوده؛ اما تولد پرمخاطره ای را تجربه نموده است. منظومه شمسی آغازین منبع ده ها جرم جامد موسوم به خرده سیاره بود. تمام خرده سیاره ها برای جمع آوری اندازه زیادی ماده تا حد ممکن با یکدیگر رقابت می کردند. ازاین رو، بعضی خرده سیاره ها در این رقابت پیشی گرفتند و به سیاره هایی کامل و تمام عیار تبدیل شدند.

در 500 میلیون سال آینده، زمین جای مناسبی برای زندگی نخواهد بود

در فضای آشفته منظومه شمسی آغازین، خرده سیاره ها با یکدیگر برخورد می کردند، به یکدیگر نزدیک می شدند و تحت تأثیر نیروی گرانشی فزاینده غول های گازی قرار می گرفتند. از میان ده ها سیاره احتمالی، تنها هشت سیاره نجات یافتند و بقیه به طرف خورشید یا فضای میان ستاره ای روانه شدند.

آینده هم چندان زیبا نخواهد بود. هر روز خورشید اندکی داغ تر و درخشان تر از روز قبل می گردد. این اتفاق، حاصل فرایند طبیعی همجوشی هلیوم و هیدروژن در هسته خورشید است. در حدود 500 میلیون سال آینده، خورشید به قدری داغ می گردد که اقیانوس های زمین تبخیر می شوند، تکتونیک های صفحه ای خرد و متوقف می شوند و اندازه کربن دی اکسید به قدری در جو افزایش می یابد که فضای زمین به زهره شباهت پیدا می نماید.

بنابراین برای نجات سیاره، باید از بازی های گرانشی استفاده کنیم که در منظومه شمسی جوان رایج بودند.

برای نجات زمین از سرنوشت مرگبار، باید مدار آن را به نقطه ای امن منتقل کرد.

پایکوبی مرگبار

فرض کنید روی ریل های خط آهن ایستاده اید و قطاری به سمت شما در حال حرکت است. اگر بخواهید سرعت خود را با سرعت قطار تطبیق دهید، می توانید بگذارید با شما برخورد کند و با اینکه بعضی از قسمت های بدنتان ممکن است به سرعت مورد احتیاج برسد، احتمالاً به نتیجه دلخواه نمی رسید؛ اما فرض کنید یک توپ گوشتی یا شیطونک بی نقص با خود داشته باشید که به هیچ عنوان نشکند یا پاره نگردد.

اگر توپ گوشتی را به سمت قطار پرتاب کنید، به قطار برخورد می نماید و خیلی سریع تر از سرعت پرتاب به سمت شما می جهد؛ زیرا سرعت قطار هم به سرعت اصلی آن اضافه شده است. این سرعت می تواند اندکی سرعت قطار را کاهش دهد اما به علت انرژی بالای قطار، چشمگیر نیست. اگر بخواهید توپ برگشتی را بگیرید، انرژی به شما منتقل می گردد و اندکی شما را شتاب می دهد. اگر این فرآیند را به صورت مرتب تکرار کنید، درنهایت می توانید به شیوه ای امن با سرعت قطار سازگار شوید.

اگر زمین از منظومه شمسی خارج گردد، دیگر راه بازگشتی نخواهد داشت

برای نجات زمین باید مدار آن را افزایش دهیم و سیاره مان را به شیوه ای امن از خورشید خشمگین تر دور کنیم. بالا بردن مدار زمین احتیاجمند انرژی است، اما خوشبختانه منظومه شمسی ما انبوهی از انرژی را در قالب مدار مشتری دارد. برای شبیه سازی مثال قطار، می توانیم سنگی برداریم و آن را به سمت مشتری ارسال کنیم. سنگ می تواند از هر نوعی باشد، اما هرچه بزرگ تر باشد، بهتر است.

می توانیم سنگ را دورتادور سیاره بزرگ بچرخانیم تا بخشی از انرژی مداری آن را بگیریم و به سنگ بدهیم تا آن را روانه زمین کند. سپس این فرایند را در جهت مخالف تکرار می کنیم و بخشی از انرژی سنگ را به زمین می دهیم. در نهایت می توان ذره ذره انرژی مشتری را به سرقت برد که درست مانند مثال قطار، چشمگیر نیست. با این کار می توان مدار زمین را جابه جا کرد و به این ترتیب دمای سطح آن را ثابت نگه داشت.

راه بازگشتی نیست

در فرایند فوق، اگر اشتباهی به وجود بیاید، باید تاوان سنگینی بپردازیم. مشتری دارای انرژی مداری بسیار بالایی است و در سناریوی پرتاب سنگ، با پدیده ای به نام اثر رزونانس (تشدید) روبه رو هستیم. یک بار پرتاب سنگ شاید انرژی زیادی را جذب نکند، اما اگر این فرایند به صورت منظم در الگویی یکسان تکرار گردد، آن اندازه اندک انرژی خود را تقویت می نماید و اثرات آن نیز تشدید می شوند.

اگر مراقب نباشیم، ممکن است انرژی زیادی به زمین بدهیم به گونه ای که به سرعت گریز خورشیدی برسد و برای همواره منظومه شمسی را ترک کند. اگر زمین از منظومه شمسی خارج گردد، دیگر بازگشتی در کار نخواهد بود و به شکل سیاره ای سرگردان در کیهان حرکت می نماید. از آنجا که زمین دارای گرمای داخلی است، بنابراین آتشفشان ها و چشمه های آب گرم آن هنوز هم کار می نمایند، اما به علت گرفتار شدن در شبی ابدی، جو آن به شکل فاجعه باری سرد خواهد شد.

به باور ستاره شناس ها، سناریوهای رزونانس طبیعتاً به آزادسازی تعداد بیشتری از سیاره های سرگردان و سیاره های کوتوله در طول عمر منظومه های خورشیدی می انجامند. برای مثال، نپتون و پلوتو در رزونانس قرار دارند و نمی توان پیش بینی کرد مدار پلوتو در 10 میلیون سال آینده، کجا قرار گرفته است. احتمال کمی وجود دارد که عطارد در رزونانس با مشتری قرار بگیرد و به احتمال بسیار کمی در میلیاردها سال آینده منظومه شمسی را ترک می نماید.

بر اساس تخمین ستاره شناس ها، بین 0.25 و 10٬000 سیاره سرگردان به ازای هر ستاره وجود دارند که همه در میان زباله های میان ستاره ای راه شیری شناورند. این تعداد به شکل قابل توجهی زیاد است؛ زیرا تا به امروز رصدهای اندکی از سیاره های سرگردان اجرا شده اند و به سختی می توان آمار یکپارچه ای را برای آن ها در نظر گرفت؛ اما در نهایت باید امیدوار باشیم که نوادگان آینده ما باعث اضافه شدن زمین به لیست این سیاره ها نشوند.

227227