جاذبه اربعین حسینی زوار را به سوی بارگاه عشق می کشاند - وبلاگ بروز

به گزارش وبلاگ بروز، نمی دانم چه سری است؛ همین که آوای اربعین به گوش می رسد، جاذبه ای عجیب تو را به سوی بارگاه عشق می کشاند.

گروه دانشگاه وبلاگ بروز، زهرا فلاحی؛* این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست... نمی دانم چه سری است؛ همین که آوای اربعین به گوش می رسد، جاذبه ای عجیب تو را به سوی بارگاه عشق می کشاند.

هر که باشی، توانا یا ناتوان، پیر یا جوان، در این راه، زائری پرتوان می شوی که خستگی و سختی راه برایش معنا ندارد. معجزه عشق است که معشوق را از تمامی تعلقات جهانیی رها می نماید و به سمت خویش فرامی خواند.

برای دومین سال با کاروان دانشجو معلمان راهی شدم... تجربه زیارت سال قبل سبب شد که نیمه های شب را برای عبور از مرز انتخاب کنیم؛ لذا ازدحام و شلوغی سال قبل را نداشته و راحت تر از مرز خارج شدیم. هرچند مشکل کند بودن سیستم های عراقی هنوز هم وجود داشت و سرعت عبور را کند می کرد...

آن طرف مرز ترافیک سنگین اتوبوس ها دیده می شد که کیلومتر ها ادامه داشت... بعد از طی مسافتی طولانی به اتوبوس کاروان رسیدیم و راهی نجف شدیم. ابتدا به محل اسکان رفتیم. سالنی بزرگ با جمعیتی انبوه...

شاید اگر هر سفر دیگری بود، هرگز این تعداد آدم را نمی توانستی کنار هم نگهداری بدون آنکه سختی ها به چشمشان بیاید. اما وقتی دل ها یکی باشد، یک سالن آدم که سهل است، 30 میلیون آدم به سان یک آدم خواهند بود.

روز اول، به زیارت حرم مولا رفتیم. چه زیباست که در راه رسیدن به امام حسین (ع) ابتدا به زیارت پدرشان بروی و محو شوی در جلال و جبروت بارگاهش...

روز دوم، بعد از زیارت مسجد کوفه راهی کربلا شدیم. با کاروان خواهران قدری از راه را با اتوبوس رفته و بعد از طی مسافتی آغاز به پیاده روی کردیم.

در جهت، سیل خروشان جمعیت دیده می شد که رها از تمامی تعلقات جهانیی و برون توجه به صندلی های ظاهری جهان مانند پست و مقام، رنگ و نژاد، قوم و قبیله و... در جهت عشق در حرکت بودند و به هر شکلی که ممکن بود به شوق حرم گام برمی داشتند. چه با پای پیاده چه با ویلچر، چه تنها و چه گروهی یا خانوادگی، چه با عَلَمی در دست، چه با کاروانی شبیه کاروان اسرای کربلا و...

حال و هوای این جهت با همه جا فرق دارد. گویی در آسمان ها گام برمی داری و همسفر ملائک هستی... این زیبایی زمانی به اوج خود می رسد که به کربلا می رسی و تو چه می دانی این وصال چه حالی دارد. زمانی که دلدادگان کوی یار را نظاره می کنی که سر از پا نشناخته و اشک ریزان و با زبان خاص خود، امام حسین (ع) را صدا می زنند.

اما این جا تازه اول راه است. چرا که ما آموخته ایم که راه قدس از کربلا می گذرد و تازه به کربلا رسیده ایم؛ لذا نباید متوقف شد. باید ادامه داد و به پیش رفت...